21 oktober... de dag dat we voorgoed afscheid zullen moeten nemen van iemand die deel heeft uitgemaakt van heel ons leven ( tot hiertoe )
Geen idee hoe het gaat voelen , geen idee of ik dit aankan .
Vandaag is de afscheidviering en ik heb me de afgelopen dagen bezig gehouden , samen met mijn zussen met het regelen van de afscheidsviering .
Wat ben ik op dit moment blij met mijn zussen want samen zorgen we voor een afscheidsviering zoals mama het gewild zou hebben .
Ieder van ons zal een tekst voorlezen en ook ik ben dus de afgelopen dagen bezig geweest met het schrijven van mijn tekstje .
Het is voor mezelf een hele opgave geweest want ik wilde nog zo veel vertellen maar ik kreeg het maar niet op papier , laat staan dat ik dit vandaag zou kunnen uitspreken tijdens de viering
.
Maar uiteindelijk na heel wat papier verfrommelen kreeg ik toch een tekstje bij elkaar .
Het tekstje dat ik vandaag zal voorlezen zal een brief gericht aan mijn mama zijn .
En stiekem hoop ik dat ze het vandaag zal horen ook al zal ze niet meer fysiek bij ons aanwezig zijn .
Stiekem geloof ik in het leven na de dood en geloof ik dat ze nog op ons neerkijkt .
Ik beloof me vandaag sterk te houden en mijn tekstje zelf voor te lezen .
Of ik hierin slaag dat moet ik nog afwachten .
Het tekstje geschreven voor mijn mama :
Lieve mama ,
Vandaag zijn we hier met zijn allen samen .
Samen om voorgoed afscheid van je te nemen .
Of we er klaar voor zijn ?
Nee helemaal niet .
Ik had gehoopt dat we samen nog vele gesprekken hadden en samen nog vele mooie herinneringen konden maken .
Dat ene telefoontje afgelopen donderdag kwam dus heel hard binnen .
Ik kon het niet geloven en nu ik hier in de volle aula sta nog steeds niet .
Neen ons mama dat kan toch niet !
Ik hoop nog steeds als we hier straks buiten lopen , we ontwaken uit deze nachtmerrie en je gewoon buiten op ons wacht .
Maar helaas alles wat we nu mee maken is bittere realiteit .
Waarom werd je ons zo vroeg ontnomen ?
Waarom is je leven hier zo snel voorbij ?
Het enige wat er nu nog overblijft zijn foto's en vele mooie herinneringen : de uitstappen met de woonwagen of met de huifkar , de trouw van jou en papa , de uitstappen naar de nederlandse zee ,
het samen breien aan een dekentje en zoveel meer .
Je was er steeds wanneer ik een moeilijk moment had en je zorgde 2 jaar lang voor onze zoon als we gingen werken .
En dat deed je graag .
Ik wil je bedankenn voor deze leuke tijd en de dingen die je mij geleerd hebt ook al was die tijd maar kort .
Vandaag zeg ik vaarwel en hoop ik dat je het hierboven goed hebt .
Dat je weer samen bent met Voke , Moeke en Bieke ( was haar hondje vroeger die overleden is ) .
Maar stiekem hoop ik toch wel dat je op ons neerkijkt en trots op ons zal zijn wanneer we een grote stap maken in ons leven .
Ik ga je hier in elk geval enorm missen .
Je dochter Heidi
Reactie schrijven